Petrus kent een teer zielenleven en daarin heeft hij iets bekoorlijks, want hij zegt telkens ontroerende dingen. Zijn spreken en handelen bewijzen dat hij leeft uit de vruchtelijke bediening van Christus. Daarin openbaart zich een diepgewortelde liefde en hoogachting voor Hem. Petrus verstaat echter nog zo bitter weinig van Diens borgwerk; dat blijkt wel uit zijn ergernis aan een lijdende en stervende Christus. Daar moet hij voor ingewonnen worden, maar daarin schittert des te meer Gods onveranderlijke trouw, waarin de zaligheid van de Kerk verankerd en gewaarborgd ligt.