Tot een of ander doel, dat ik wel nooit duidelijk omlijnd zal zien, moest ik in leven blijven. Geen middel is het noodlot te onwaarschijnlijk of te geraffineerd om hem, die zijn huiswerk nog niet af heeft, in het leven vast te houden. Daarom leef ik. Daarom dans ik met al wat mij gebleven is - de danseres zonder benen. 

Nadat haar man overlijdt, staat Clara er alleen voor. Ze krijgt een droom over een danseres die met haar hele wezen een dans uitdrukt, maar bij wie het belangrijkste instrument, de benen, ontbreken. Clara beseft dat zijzelf die danseres is. Met de dood van haar man is haar de kans ontnomen om zichzelf ten volle te uiten. Ze vindt rust in schrijven en de zorg voor haar kinderen. Maar de breekt de Tweede Wereldoorlog uit en vloeit haar eigen leed langzaam over in dat van haar volk. 

Clara Asscher-Pinkhof (1896-1984) kwam tijdens de Duitse bezetting terecht in het kamp Bergen-Belsen. In 1944 werd ze, samen met een aantal lotgenoten, uitgewisseld tegen Duitse gevangenen en vertrok ze naar Israël waar ze verschillende boeken schreef, waaronder Sterrenkinderen en deze autobiografische roman.