Het feit dat Guido de Bres op 2 november 1561 een exemplaar van de Nederlandse Geloofsbelijdenis over de muur van het kasteel van Doornik heeft gegooid, onderstreept dat we als christenen niet enkel naar elkaar toe belijden, maar ook naar onze omgeving. Christelijk geloof wil verteld en uitgeleefd worden, zelfs onder de moeilijke omstandigheden. De reformatorische minderheid heeft soms de neiging de rol van underdog te spelen of zich terug te trekken in de ivoren toren van de eigen kerk of van de persoonlijke geloofsbeleving. Of ze is met de situatie verlegen, niet wetend wat ze zeggen moet. Ook bestaat het gevaar dat kerkelijke antwoorden de vragen van de samenleving niet of nauwelijks raken. Of nog erger, dat er helemaal geen antwoorden meer worden gegeven. 

Eigentijdse geloofstaal kan niet zonder rijke geloofstraditie. De 450 jaar oude Nederlandse Geloofsbelijdenis wordt door meer dan tien kerken erkend, hoewel zij door cultuurverschillen soms ver uit elkaar zijn gegroeid. Ieder legt eigen accenten in geloofsbeleving en kerk-zijn, inrichting van eredienst, vormgeving van de liturgie. Dit maakt het lastig om samen tot een eigentijdse geloofsgetuigenis te komen. Geloofstaal trekt haar spoor kan daarbij van dienst zijn.