Indringende roman over diepe liefde en verwijdering, over lijden en schuld, over onvermogen en hoop.

Het verlangen is als een knaagdier dat telkens kleine schraapsels meeneemt. Als ik het niet stop, zal het me doden. Ik duw met mijn ene arm tegen mijn borst, daar doet het pijn. Daar schrijnt de heimwee. Het kriebelt tegelijk. Elke dag wordt het er een beetje leger. Op een dag zal ik uitgehold zijn. Ik duw me met mijn andere arm wat omhoog van het matras en stut mijn hoofd in mijn hand zodat ik half zittend naar David kan kijken. Hij slaapt. Hij ademt zwaar en diep. Voorzichtig pak ik zijn hand en druk er een kus op. 'Het spijt me, David,' fluister ik, 'maar ik moet bij je weg.'
Henrieke Grandia is schrijver en kerkelijk werker in een PKN-gemeente. Ze is actief in het pastoraat en het jeugdwerk. Henrieke is getrouwd met Herman. Samen zijn ze vaak bezig met bloemen en planten, met hun dieren of met creatieve projecten in huis. Ze houden van kleur en van mensen om zich heen.

Gebonden, 215 pagina's.